Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009

Τα θαύματα

Κάθε φορά που απαιτείται να υπερβούν εαυτόν οι παίκτες και η ομάδα, μιλάμε για ενα "θαύμα". Θαύματα στην εποχή μας ;

Πολλές φορές και μάλιστα ομάδες με πολυπληθείς φίλους, πάνε σε μιά ρεβάνς ευρωπαϊκού ματς ( κυρίως ) για να ανατρέψουν μια εντός έδρας ήττα απο τον πρώτο αγώνα ή σε άλλες περιπτώσεις το όνομα του ενός αντιπάλου κάνει τον άλλο να μιλάει για "θαύμα" προκειμένου να φέρει θετικό αποτέλεσμα.

Ομως αυτο που βλέπω δεν ειναι ούτε μαγικό ουτε υπερφυσικό και εξωγήινο.

Βλέπω στο γήπεδο ομάδες καλοδουλεμένες, φρέσκιες με όρεξη και προσηλωμένες στο να παίξουν ποδόσφαιρο και όχι κατι άλλο.

Ειδικά οι ελληνικές ομάδες με πολλούς φίλους όπως ο Παναθηναϊκός, δεν δικαιούται να μιλάει για "θαύμα" σε καμμία περίπτωση. Η ιστορία και το κύρος του συλλόγου δεν επιτρέπουν να πηγαίνεις σαν μικρός που περιμένει ενα ( θεόσταλτο ; ) θαύμα.

Επιβάλλει η ιστορία του συλλόγου να πάς σαν μεγάλος αλλα χωρίς την υπεροψία, αντίθετα με ηρεμία και με πραγματική πίστη στον στόχο. Πάς να παίξεις σαν ίσος προς ίσο, στα μάτια τον κοιτάς με εκτίμηση στην αξία του τον αντίπαλο και αυτός το ίδιο.

Θαύματα δεν υπάρχουν.

Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2009

Βαβούρα

Πολλή βαβούρα γίνεται κάθε φορά με τα διαιτητικά λάθη.
Το ποδόσφαιρό μας ειναι βαθιά δεμένο με την διαιτησία και το πώς αυτη επηρρεάζει τα αποτελέσματα σε βαθμό να τα αλλιώνει συχνά.
Τα τελευταία 15 χρόνια αυτο το έργο δεν εχει πάψει.
Περάσαμε απο την εποχή της συνδρομητικής τιβι στην εποχή των τηλεοπτικών μαραθώνιων με αναλύσεις επι αναλύσεων των φάσεων και κουβέντα να γίνεται, κυρίως για τις "μεγάλες ομάδες".
Περάσαμε μια εποχή παντοδυναμίας του Ολυμπιακού αμφισβητούμενης ελέω διαιτητικών κονσέρτων αλλα και πρωταθλημάτων κερδισμένων στα χαρτιά.
Ολο αυτο το διάστημα, ενα φωτεινό άστρο φώτισε τα πάντα το 2004 με την κατάκτηση ευρωπαϊκού απο την εθνική μας ομάδα και κανείς δεν περίμενε οτι μετέπειτα θα φώτιζε και την αθλητική μας γύμνια, φτώχεια και μιζέρια.
Τι κι αν αμοίφθηκαν τόσοι και τόσοι με ηγεμονικά συμβόλαια στα χρόνια αυτά ;
Τι κι αν αυτά τα ποσά θα έσωζαν την οικονομία της χώρας αν δίνονταν σε άλλους σκοπούς και όχι για τον Χ και Ψ ποδοσφαιριστή εκ λατινκής αμερικής που τελικά δεν απέδωσε ουτε το 1/20 απο το ποσό που ξοδεύτηκε γι αυτόν ;
Τι κι αν εργάστηκαν δεκάδες προπονητές στην Α' εθνική με φιλοδοξίες, όνειρα, που λατρεύτηκαν και σύντομα διώχτηκαν κακήν κακώς ;
Ακόμα μετά απο τόσα χρόνια ασχολούμαστε με τη διαιτησία.
Και οκ να ασχοληθείς λιγάκι ειναι εντάξει, υγιές.
Μα βλέπεις οτι τσακώνονται οι φίλοι ομάδων για το αν ηταν πέναλτι ή δεν ηταν και αν το δικό τους ηταν πιό πέναλτι απο του άλλου καιο τάδε διαιτητής ευνόησε τον ενα ή τον άλλον.
Εδω ειναι άλλο ενα λάθος που κάνουμε.
Λέμε τον διαιτητή με το όνομά του, ο Κάκος, ο Μποροβήλος κλπ.
Οταν μας γράφει τροχονόμος για παράβαση τον λέμε με το όνομά του ; Δε νομίζω.
Λέμε "ο τροχονόμος", "ο μπάτσος" κλπ
Ο διαιτητής πρέπει να ειναι σωστός και να μην τον αγγίζει καμμία υποψία, να μην ασχολούμαστε με αυτόν και να μην κάνουμε ολόκληρες συζητήσεις για τον κουμπάρο του Βασσάρα και τον ενα και τον άλλο ονομαστικά.
Ο αθλητισμός ειναι χαρά, διασκέδαση, και όχι πόλεμος και γκρίνια.
Φαίνεται οτι δεν θέλει το ποδόσφαιρό μας να διδαχθεί απο το μπάσκετ μας που εχει κάνει άλματα παγκοσμίου επιπέδου και βρίσκεται και Νο. 4 στην παγκόσμια κατάταξη FIBA.
Εχει ακούσει κανείς τόσες πολλές συζητήσεις για τους διαιτητές στο μπάσκετ όσο στο ποδόσφαιρο ;
Ε λοιπόν ο λόγος που δεν πάω στα ποδοσφαιρικά γήπεδα ειναι αυτός.
Δεν θέλω να ακούω να βρίζουν τη μάνα του διαιτητή και των παικτών, θέλω να παρακολουθούν ποδόσφαιρο και όχι να νιώθουν εχθρό τον αντίπαλο και διάβολο τον διαιτητή.
Φαίνεται όμως οτι ειναι θέμα λαού.
Αν είμαστε σαν λαός σωστοί θα καταφέρναμε κι εκει καλύτερα πράγματα.

Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2009

Ευρωμπάσκετ 2009

Θα μποροούσα να γράψω ενα κατεβατό πράματα γι αυτη την εθνική ομάδα μπάσκετ.
Ας κρατήσουμε τα πιο σημαντικά :
Εφτασε στους 4 της Ευρώπης παίζοντας ημιτελικό με την Ισπανία που πάλι μας κέρδισε.
Ξεκίνησε με τον Καζλάουσκας, με ελλέιψεις σε παλαιούς καλούς παίκτες και με νέα πρόσωπα τους 20χρονους Κουφό και Καλάθη, τον Καϊμακόγλου και τον 31χρονο Καλαμπόκη.
Παραλίγο να ειχε μαζι και τον 19χρονο Παπανικολάου.
Με διέψευσε ο Καζλάουσκας αφού κάτι πρόλαβε να πετύχει θέλοντας να προσθέσει ταχύτητα και ευελιξία. Με τις εμφανίσεις της ομάδας φάνηκε να είμαστε σε καλό δρόμο αλλα και αναπολήσαμε τις εποχές του "βάλ'το αγόρι μου" ειδικά οταν με την Γαλλία χάσαμε για πρώτη φορά μετά απο 23 χρόνια με σούτ στην εκπνοή ενω φωνάζαμε "χάσ'το αγόρι μου".
Αυτο που αποδείχτηκε οτι έλειπε ηταν παίκτες με ταλέντο επιπέδου και είδους Γκασόλ κι ακόμα και ενας - δύο παίκτες σαν τα Γαλλάκια που πηδούσαν ως το ταβάνι.
Δεν λέω οτι ηταν κακές επιλογές οι παίκτες.
Αλλα πολλοί δεν ειχαν παίξει μαζι ποτέ. Μόνο ο Περπέρογλου με Σπανούλη και αντε και λιγο ο Μπουρούσης με Σόφο. Και πάλι, όλοι μαζι ειχαν παίξει μόνο στις προπονήσεις και σε 10 φιλικά παιχνίδια.
Σε αυτές τις διοργανώσεις πρέπει να ξέρουμε οτι παίζει ρόλο και η τύχη, μιά τύχη που έφερε την Σερβία στον σημερινό Τελικό χωρίς κανείς να το ειχε προβλέψει αυτό.
Ολες οι αλλες ομάδες παίζουν κανονικό ευρωπαϊκό μπάσκετ.
Η Ισπανία όχι. Αυτη παίζει το επόμενο ευρωπαϊκό μπάσκετ δημιουργώντας νέα σχολή για τους επόμενους παίκτες της αφου οι σημερινοί θα σταματήσουν σε λιγο καιρό, ισως 2-3 χρόνια. Ταλέντο πολύ, δεμένη ομάδα και άλλη μία τύχη, να εχουν καλή χημεία μεταξύ τους.
Σε εμάς τι χημεία να εχει ο Πρίντεζης με τον Καλαμπόκη πχ και ο Κουφός με τον Σχορτσιανίτη ; Δεν φταίνε τα παιδιά, αυτο ειναι κάτι που καλλιεργείται με τον καιρό και δεν αγοράζεται. Αλλωστε μιά ανανέωση έπρεπε κάποτε να γίνει και δεν δέχομαι οτι ο Καλαμπόκης ειναι 31 και δεν ειναι ανανέωση αυτό.
Αν ήμουν προπονητής θα καλούσα ακόμα κι εναν σαραντάρη αν ηταν καλός.
Ειμαι περήφανος για το ελληνικό μπάσκετ.
Μου έδωσε πάλι χαρά, αγωνία και ενδιαφέρον, ελπίδα οτι έχουμε ελληνες παίκτες και δεν θα πάθουμε αυτο που εχει πάθει το ποδόσφαιρο με την πλημμύρα βραζιλιάνων και άλλων.
Πριν απο αυτην την εθνική ηταν το καλοκαίρι η εθνική Εφήβων καταπληκτική στην Νέα Ζηλανδία και μετά η ίδια σχεδόν εθνική με μικρές αλλαγές, ως Νέων πια, στην Ρόδο.
Χορτάσαμε μπάσκετ φέτος, δεν μπορώ να πώ.
Ας θεωρηθεί επιτυχία η κατάληψη μιάς εκ των τεσσάρων πρώτων θέσεων στο Ευρωμπάσκετ που οδηγεί και στο επόμενο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα αυτο στην Τουρκία το 2010.
Το πετύχαμε κερδίζοντας στην Πολωνία, την ίδια την διοργανώτρια του επόμενου Μουντομπάσκετ.
Είδαμε καλό μπάσκετ, όπως είδαμε και οτι "κάτι" δεν ειχε αυτη η εθνική.
Εχει όμως μέλλον. Συγχαρητήρια σε όλους.

Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2009

Μαύρο-Ασπρο

Αυτη η Εθνική Ομάδα Ποδοσφαίρου με απογοητεύει.
Ψάχνω να βρω το χαμένο μου γόητρο σε αυτην του μπάσκετ και στο βόλλεϊ και στο πόλο και αλλού.
Προηγείται 0-1 στη Μολδαβία και τρώεει γκόλ στο 90+φεύγα.
Πώς να νιώσω καλά με αυτο το επίπεδο ποδοσφαίρου μας ;
Ενω οι άλλες εθνικές ομάδες με κάνουν περήφανο, αυτη που ήθελα τόσο να πάει στο Μουντιάλ φαίνεται να το αποχαιρετάει πιά.

Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2009

Ο Τεντάς ανάμεσα στους καλύτερους...


Ακόμα πιστεύετε κάποιοι ότι είναι βοηθός;
Φίλαθλος είναι άλλο. Μην το μπερδεύεις με τον οπαδό.