Πικρόξινο

Οσο με ενθουσίασε η ομάδα μπάσκετ του Τριφυλλιού, άλλο τόσο με πίκρανε αυτη του ποδοσφαίρου χθες.
Περίμενα, ήθελα μάλλον, εστω και δύσκολα νίκη με τον Αστέρα Τρίπολης αν και ειχα σκεφτεί απο πρίν οτι την όποια κόπωση μετα την ένταση του αγώνα με την Ιντερ θα την υπερκεράσει μόνο ο ενθουσιασμός και ο παλμός του κόσμου. Περίμενα οτι θα έβγαιναν φρέσκοι όπως και φάνηκε να συμβαίνει στην αρχή.
Ομως το όλο σχήμα φάνηκε κάπως βαρύ για τον συγκεκριμένο αγώνα και δεν περπάτησε άνετα.
Δε θέλω να κάνω τον προπονητή, δεν ειμαι άλλωστε, ουτε να γκρινιάξω αλλα να πώ οτι δε γίνεται ρε παιδιά απο τη μία ευρωπαϊκές εκτός έδρας νίκες και απο την άλλη εντός έδρας συνεχόμενες απώλειες.
Μπας και βρήκε το ευρωπαϊκό του στυλ κι ακόμα ψάχνει το ντόπιο ;
Και γιατι το ντόπιο να ειναι διαφορετικό ;
Τελοσπάντων εγω ειδα την μπάλλα να μην κυκλοφορεί άνετα κι αυτο δεν μου άρεσε. Κάποιοι παίκτες -οχι όλοι- ήταν φιλότιμοι αλλα δεν φτάνει αυτό. Μπήκε γκόλ κι αντι να πάρουν ανάσες για να βάλουν κι άλλο, μούδιασαν τόσο ωστε να δώσουν το δικαίωμα στους αντίπαλους να πιστέψουν οτι αντιμετωπίζουν ευάλωτο Παναθηναϊκό, και πέτυχαν ισοφάριση χωρίς να εχουν κάνει και τίποτα τρελές φάσεις πριν. Μετά, απλώς το κράτησαν με νύχια και με δόντια. Μπράβο τους.
Πάμε για το επόμενο χωρίς καμμία γκρίνια αλλα με αξιοπρέπεια, Ακόμα κι οταν δεν κερδίζεις πρέπει να εχεις μια αξιοπρέπεια ανάλογη της Ιστορίας σου.