Μια φορά κι έναν καιρό ήτανε ο Άρης Χολαργού

Και λέμε μια φορά κι έναν καιρό για να ακουστεί σαν παραμύθι που δυστυχώς το συγκεκριμένο μόνο αίσιο τέλος δεν έχει.
Πάμε πίσω στο χρόνο και συγκεκριμένα την περίοδο 2005-06 όπου η ομάδα του Άρη Χολαργού αποκτά το πρωτάθλημα της Α2 κατηγορίας του Νότου και μπαίνει με όνειρα και προοπτικές στα σαλόνια της Α1!
Το 2006-07 τερματίζει 8η στο πρωτάθλημα, ενώ αμέσως την επόμενη χρονιά εκτοξεύεται στην τέταρτη θέση που σημαίνει και την έξοδό της στην Ευρώπη.
Την φετινή χρονιά όμως κανείς δεν φανταζότανε την εξέλιξη της όπου μέχρι περίπου τα Χριστούγεννα ήτανε μέσα στην τετράδα, είχαν περάσει στο final four του κυπέλλου και είχανε κάνει μια αξιόλογη πορεία στην Ευρώπη.

>> Τα προβλήματα όμως που επικρατούσαν εξάντλησαν κάθε περιθώριο υπομονής και επιμονής των παιχτριών με αποτέλεσμα η ομάδα πλέον να κατεβαίνει με κορασίδες- νεάνιδες. <<

Βρεθήκαμε με τα κορίτσια του Άρη Χολαργού και μας εξομολογήθηκαν τα παράπονά τους προς τη διοίκηση, τα προσωπικά τους προβλήματα, τα συναισθήματά τους, καθώς και την αβεβαιότητα τους για όσα το μέλλον τους επιφυλάσσει.

- Η αδιαφορία και οι δήθεν υποσχέσεις είναι τα βασικά παράπονα των παικτριών. Όταν αυτά τα παιδιά στηρίζονται στα λόγια των παραγόντων και η ομάδα κάνει τα αδύνατα δυνατά για να πετύχει μία αξιόλογη πορεία στο Ελληνικό πρωτάθλημα, αλλά και στην Ευρώπη, παρόλα τα προβλήματα που επικρατούν χωρίς να υπάρχει κάποια ουσιαστική ανταπόκριση και ενδιαφέρον, έρχονται οι επιπτώσεις που δυστυχώς στη συγκεκριμένη περίπτωση μόνο θετικές δεν είναι.

- Τα προσωπικά αλλά και τα συναισθηματικά προβλήματα των αθλητριών δεν αργούν να φανούν. Πρώτα απ’ όλα το θέμα του οικονομικού…Απλήρωτες σχεδόν όλο το χρόνο τουλάχιστον μέχρι την αποχή τους (πλην 1 ½ μήνα) με αποτέλεσμα να υπάρχει μεγάλο πρόβλημα σε ορισμένα κορίτσια που έχουν έρθει από την επαρχία κι αυτό γιατί βασίζονταν στα χρήματα που τους είχε υποσχεθεί η ομάδα.

**Η παραίτηση του προπονητή Κύριου Μαυρίδη ύστερα από 7 χρόνια συνεργασίας δυσκόλεψε κατά πολύ το έργο που είχαν θέσει ως στόχο από την αρχή του πρωταθλήματος.
Μέχρι να βρεθεί κάποιος «διάδοχος» οι παίκτριες έκαναν μόνες τους προπονήσεις με την βοήθεια του Αντώνη Θυσιάδη ο οποίος τις βοήθησε πάρα πολύ στον ψυχολογικό τομέα.

Μετά την απόκτηση του Κύριου Ρουμελιώτη η ομάδα μέσα σε 5 αγωνιστικές κατάφερε και έκανε 3 νίκες αλλά και πάλι δεν υπήρχε «φως στο τούνελ».
Η ψυχολογία των παιχτριών ολοένα και μειωνόταν, υπήρχε μεγάλη πίεση κυρίως μετά το τέλος των παιχνιδιών όπου η ένταση και ο εκνευρισμός ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά και γι’ αυτό πολλές φορές ξεσπούσαν σε κλάματα εξαιτίας της κατάστασης που επικρατούσε όλο αυτό τον καιρό.

>> Το «σχοινί» δεν άργησε να κοπεί όταν στην ενδέκατη αγωνιστική και ύστερα από νίκη της ομάδας με αντίπαλο τον Απόλλων Πτολεμαΐδας αποφασίστηκε ομόφωνα αποχή από προπονήσεις και από κάθε άλλου είδους αγωνιστική συμμετοχή. << Το αποτέλεσμα? Θα το χαρακτήριζα προσωπικά απαράδεκτο έως τραγικό αφού στις επόμενες αγωνιστικές «έτρωγε» μέχρι και κατοστάρες από τις υπόλοιπες ομάδες και συνεχίζει ακάθεκτη αφήνοντας τα μικρά κοριτσάκια να ανταπεξέλθουν στις τρομερές απαιτήσεις που έχει μία κατηγορία όπως είναι η Α1. Ακόμα μέχρι και τώρα που γράφονται αυτές οι λέξεις δεν έχει αλλάξει κάτι, η εικόνα της ομάδας πάει από το κακό στο χειρότερο, την περασμένη αγωνιστική με τις Εσπερίδες μία μικρή τραυματίστηκε σοβαρά στο γόνατό της (τα χειρότερα μήπως ήρθαν τελικά αυτά που λέγαμε και πιο πάνω?).

?? Σε δύο μήνες περίπου θα γίνει το final four του κυπέλλου ή μήπως πρέπει να το πούμε final three? Γιατί είτε κατέβει είτε όχι είναι ένα και το αυτό. ??

Ο επίλογος για αυτή την ομάδα ποιος μπορεί να είναι ? Ποιο είναι το μέλλον των παικτριών που την απαρτίζανε πριν από μερικούς μήνες αφού ανήκουν στον σύλλογο? Γιατί να γίνονται τέτοια λάθη από τους παράγοντες ή να δίνονται δήθεν υποσχέσεις και να καταστρέφουν ομάδες? Γιατί να αλλοιώνεται το πρωτάθλημα με τέτοιες συμπεριφορές? Γιατί κάθε χρόνο τα πράγματα πρέπει να χειροτερεύουν αντί να καλυτερεύουν? Φέτος είναι ο Άρης Χολαργού, του χρόνου?
Εμείς λοιπόν θεωρήσαμε σωστό να αναφέρουμε έξω από τα δόντια αυτά ακριβώς που μας είπαν οι παίκτριες του Άρη Χολαργού. Ίσως με αυτόν τον τρόπο κάνει ορισμένους να ξυπνήσουν από τον λήθαργο και να καταλάβουν ότι αυτό το άθλημα και συγκεκριμένα το γυναικείο μπάσκετ που τόσο πολύ αγαπάμε και πονάμε «αργοπεθαίνει» και είναι κρίμα να το αφήνουμε έτσι απλά….στην τύχη του!