Eνας μικρός απολογισμός

Κάπου χάθηκαν κρίκοι της ισχυρής αλυσίδας που έδενε μεταξύ τους τους έλληνες διεθνείς παίκτες της εθνικής μπάσκετ, κάπου στο δρόμο χύθηκε μέρος απο τον μαγικό ζωμό που τους έκανε να γίνουν η αγαπημένη ελληνική ομάδα.
Δεν νομίζω να υπάρχει άλλη ομάδα σε οποιοδήποτε άλλο άθλημα που να αγαπήθηκε τόσο πολύ και να ειχε τόσες πολλές επιτυχίες τα τελευταία 25 χρόνια στην Ελλάδα.
Δεν συγκρίνονται οι επιτυχίες αυτές με καμμία άλλη, οποιαδήποτε άλλη επιτυχία του ελληνικού αθλητισμού ειναι μακράν δεύτερη.

Κάπου δεν είδα αυτό που περιμέναμε να δούμε, κάπου κάτι ηταν θολό, δεν ειδα καθαρή ματιά, κρυστάλλινο μυαλό και αντοχές ατσαλιού, δεν ειδα πείσμα κι αντάρτικο ελληνικό που θα έβγαζαν φαντασία στο παρκέ. Αλλα δε θέλω να μειώσω την προσπάθεια των παιδιών.
Στέκομαι σε δυο-τρια πράγματα μόνο :
- Την αποχώρηση του Διαμαντίδη που πιστεύω οτι έπρεπε να γίνει μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012 και που δεν ξέρω πότε θα βγεί ξανά τέτοιος παίκτης.
- Την τραγική φιγούρα του Φώτση που έλαχε αρχηγός σε τόσο πολλά υποσχόμενη ομάδα αλλα το όνομα του συνδέθηκε με μια σειρά εμφανίσεων τη ομάδας,  που κατέληξαν να χαρακτηριστούν ως αποτυχία. Ειναι κρίμα ο Φώτσης, με τόσο μεγάλη καριέρα αθλητή να μην εχει την τύχη του Κακιούζη ας πούμε που ηταν αρχηγός στο τελευταίο Ευρωμπάσκετ που κερδίσαμε, και να ειναι εκείνος που άρχισε ( εξ αιτίας του Τεόντο-τσογλάνο-σιτς ) εκείνη τη φασαρία στο φιλικό με την Σερβία.
- Την στάση των διαιτητών απέναντι στην ομάδα μας, που αν την σφύριζαν λίγο καλύτερα, ενα σφυριγμα στα δέκα να παίρναμε παραπάνω, ισως ηταν αλλιως σημερα η κατάσταση. Μαζι με αυτο θα προσθέσω και την στάση των Τούρκων που μπροστά στην ευκαιρία να περάσουν στον Κόσμο οτι ειναι ενα κοσμικό και δυτικό κράτος, έκαναν οτι μπορούσαν για να διοργανώσουν πιθηκίζοντας μια φιέστα αμερικάνικου τύπου όπου ηταν αδιανόητα η ομάδα τους να μην φτάσει ως τα μετάλλια.
Ολο το κλίμα ηταν εχθρικό, το 'φαγε κι ο γάϊδαρος ... ο κ.Καζλάουσκας δεν κατάφερε να εμφυσήσει πάθος στους παίκτες του τέτοιο σαν αυτό που χρειαζόταν για τέτοιους αγώνες σε τέτοιο κλίμα. Επιβεβαιώθηκα στο έπακρο, στις προβλέψεις μου οτι η ομάδα που έστησε ο λιθουανός ηταν για να πετυχαίνει πολλούς πόντους αλλιώς δεν κέρδιζε.
Δεν σκέφτηκε όμως οτι αν δεν τους βγαίνει χάνουν την ψυχολογία τους, καταρρέει το σύστημα και πρέπει να εχει έτοιμο κάτι άλλο.
Η Ελλάδα εχει γυρίσει σπίτι απο χτές και η Κίνα ειναι ακόμα εκει επειδή απλά το πρόγραμμά της έλεγε οτι παίζει αυριο με την Λιθουανία. Κι εμείς δεν είμαστε εκεί, χάσαμε και φύγαμε λες και ακόμα κι αυτο ηταν φτιαχτό, να μην υπάρχουν έλληνες στην Τουρκία.
Ξέρουμε τι μπάσκετ έχουμε και τι παίκτες και τι ομάδες.
Μένει να δούμε και αν οι οπαδοί θα βάλουν μυαλό και θα κάνουν γιορτή το κάθε παιχνίδι, ωστε να έχουμε καλύτερο αποτέλεσμα στην εθνική ομάδα, με παίκτες που θα το διασκεδάζουν το μπάσκετ που παίζουν και οχι ψυχικά φορτωμένους απο τους άθλιους φανατισμένους που εξάγει το ποδόσφαιρο στα γήπεδα μπάσκετ.
Αξίζουν το χειροκρότημά μας, άσχετα αν η ήττα ειδικά η τελευταία απο την Ισπανία με 80-72 άφησε μιά πικρή γεύση και μιαν απορία :

Γιατι αυτη η ομάδα που εχει αποδείξει πολλές φορές οτι αξίζει να ειναι στην κορυφαία πεντάδα του κόσμου, με τους τόσο καταπληκτικούς αθλητές, δεν τα κατάφερε.

Φώτση, Διαμαντίδη, Ζήση, Σχορτσιανίτη, Σπανούλη, Τσαρτσαρή, Περπέρογλου, Καϊμακόγλου, Βουγιούκα, Μπουρούση, Καλάθη, Πρίντεζη σας ευχαριστούμε και αστο εξής θα σας φωνάζουμε με τα μικρά σας ονόματα. Είμαστε περήφανοι όπως και να'χει.